Sklejka szalunkowa topolowa

PN – EN 717-2 Płyty drewnopochodne. Oznaczanie emisji formaldehydu

Norma podaje metodę badania emisji formaldehydu metodą komorową, w której to próbkę o znanej powierzchni umieszcza się w zamkniętej komorze o zdefiniowanych i kontrolowanych parametrach. Formaldehyd wyemitowany z próbki miesza się z powietrzem w komorze, które w sposób ciągły przechodzi przez płuczki szklane wypełnione wodą, która absorbuje wyemitowany formaldehyd.

Po badaniu stężenie formaldehydu w wodzie oznacza się fotometrycznie. Emisję formaldehydu oblicza się na podstawie stężenia w wodzie, czasu pobierania, wielkości eksponowanej powierzchni badanej próbki i wyraża w mg/m²h.

Dla sklejki stosowanej w warunkach zewnętrznych nie ma potrzeby oznaczania zawartości formaldehydu, natomiast sklejka stosowana w warunkach wewnętrznych powinna być przebadana i zaklasyfikowana do jednej z dwóch klas: E1 lub E2.

PN – EN 310   Oznaczenie modułu sprężystości przy zginaniu i wytrzymałości na zginanie

Norma podaje metodę oznaczania modułu sprężystości i wytrzymałości płyt drewnopochodnych, która polega na obciążaniu próbki, podpartej w dwóch punktach. Punkt obciążenia określono w połowie długości próbki. Podano także zasadę obliczeń.
Odpowiednie wymagania określono w PN-EN 636

PN – EN 313-1    Klasyfikacja

Norma podaje klasyfikację sklejki

1. ze względu na wygląd ogólny:
   1. ze względu na budowę
   2. ze względu na postać i kształt

2. ze względu na główne właściwości:
   2. ze względu na trwałość
   3. ze względu na właściwości mechaniczne
   4. ze względu na wygląd powierzchni
   5. ze względu na wykończenie powierzchni

3. ze względu na eksploatacyjne wymagania użytkownika:

PN – EN 313-2   Terminologia 

Norma podaje podstawowe terminy i definicje dotyczące sklejki, w tym dotyczące budowy sklejki, wyglądu powierzchni, wad drewna, wad procesu wytwarzania. Terminy podano także w języku: angielskim, francuskim i niemieckim.

PN – EN 314- 1   Sklejka. Jakość sklejenia. Metody badań

Norma podaje metody oznaczania jakości sklejenia (wytrzymałości spoiny klejowej) sklejki, płyt stolarskich i płyt warstwowych poprzez wykonanie próby ścinania. W normie określono kształt i wymiary próbek, aparaturę pomiarową oraz opisano zabiegi przygotowawcze próbek w zależności od wymagań eksploatacyjnych wyrobu. Odpowiednie wymagania określono w PN-EN 314-2

PN – EN 314-2    Sklejka. Jakość sklejenia. Wymagania

Norma podaje wymagania dotyczące klas sklejenia sklejki z forniru zgodnie z jej przeznaczeniem. Jakość sklejenia podzielono na trzy klasy na podstawie odporności sklejki na działanie wilgoci.

PN – EN 315    Sklejka. Odchyłki wymiarów

Norma podaje odchyłki wymiarowe sklejki (długość, szerokość, grubość) oraz odchyłki prostoliniowości krawędzi i prostokątności.
Zgodnie z normą:

1. Odchyłki długości i szerokości:
   Odchyłki od nominalnego wymiaru: ± 3,5 mm.

2. Odchyłki grubości:

PN – EN 635-1 Sklejka. Klasyfikacja ze względu na wygląd powierzchni.
Postanowienia ogólne

Norma podaje ogólne zasady klasyfikacji ze względu na wygląd powierzchni zarówno według liczby i rozmiaru naturalnych cech charakterystycznych drewna, jak i wad powstałych w procesie wytwarzania. Normą nie objęto sklejki z okładzinami.
Klasę sklejki określa się na podstawie wyglądu powierzchni.
Klasa sklejki określa najpierw klasę prawej płaszczyzny, a następnie klasę lewej płaszczyzny, np. klasa II / III.

PN – EN 635-2 Sklejka. Klasyfikacja ze względu na wygląd powierzchni.
Drewno liściaste

Norma podaje właściwości i graniczne wartości cech charakterystycznych właściwych dla drewna i wad procesu wytwarzania, co umożliwia wzrokową ocenę sklejki, której warstwy zewnętrzne są wykonane z drewna gatunków liściastych,
w celu zakwalifikowania jej do odpowiedniej klasy. Normą nie objęto płyt z okładzinami.

PN – EN 635-3 Sklejka. Klasyfikacja ze względu na wygląd powierzchni.
Drewno iglaste

Norma podaje właściwości i graniczne wartości cech charakterystycznych właściwych dla drewna i wad procesu wytwarzania, co umożliwia wzrokową ocenę sklejki, której warstwy zewnętrzne są wykonane z drewna gatunków iglastych,
w celu zakwalifikowania do odpowiedniej klasy. Normą nie objęto płyt z okładzinami.

PN – EN 636 Sklejka. Wymagania techniczne

Norma określa wymagania dla sklejki ogólnego stosowania lub przeznaczonej do stosowania w budownictwie w warunkach suchych (1), wilgotnych (2) i zewnętrznych (3) oraz podaje system klasyfikacji sklejki na podstawie właściwości giętych (tabele). Zgodnie z normą:

1. Sklejka stosowana w warunkach suchych (EN 636-1)

Sklejka przeznaczona do użytkowania w warunkach, w których zawartość wilgoci w sklejce odpowiada wilgotności równoważnej uzyskanej w temperaturze 20°C i względnej wilgotności otaczającego powietrza nie przekraczającej 65% tylko przez kilka tygodni w roku; takie warunki odpowiadają 1. klasie użytkowania.

Wymagania dla sklejki stosowanej w warunkach suchych:

1. 1. 1. jakość sklejenia – powinna odpowiadać wymaganiom klasy 1 wg PN – EN 314–2
      2. odporność biologiczna – sklejka powinna być dostosowana do dominujących warunków klimatycznych charakterystycznych dla 1. klasy zagrożenia ataku biologicznego określonych w PN – EN 335–3

2.  Sklejka stosowana w warunkach wilgotnych (EN 636-2)

Sklejka przeznaczona do użytkowania w warunkach, w których zawartość wilgoci w sklejce odpowiada wilgotności równoważnej uzyskanej w temperaturze 20°C i względnej wilgotności powietrza przekraczającej 85% tylko przez kilka tygodni w roku; takie warunki odpowiadają 2. klasie użytkowania.

UWAGA! Sklejka ta nadaje się do zastosowań zewnętrznych pod osłoną (np. z okładziną lub pod przykryciem), w niektórych okresach sklejka wytrzymuje również krótkotrwałe wystawienie na działanie warunków zewnętrznych (np. ekspozycja podczas budowy). Sklejka przystosowana jest również do zastosowań wewnętrznych w sytuacjach, gdy wilgotność podczas użytkowania jest wyższa niż w warunkach suchych.

Wymagania dla sklejki stosowanej w warunkach wilgotnych:

1. 1. 1. jakość sklejenia powinna odpowiadać wymaganiom klasy 2 wg PN – EN 314–2
      2. odporność biologiczna – sklejka powinna być dostosowana do dominujących warunków klimatycznych charakterystycznych dla 2. klasy zagrożenia ataku biologicznego określonych w PN – EN 335–3

3. Sklejka stosowana w warunkach zewnętrznych (EN 636-3)

Sklejka przeznaczona do użytkowania w warunkach klimatycznych, w których wilgotność jest wyższa niż w 2. klasie użytkowania; takie warunki odpowiadają 3. klasie użytkowania.

UWAGA! Sklejka wytrzymuje działanie warunków zewnętrznych i wody lub pary wodnej w miejscu wilgotnym, lecz wietrzonym. W tej klasie odporność na atak biologiczny większości sklejek obniża się, jeżeli nie wykona się odpowiedniej obróbki zabezpieczającej i/lub nie zastosuje się odpowiednich powłok na powierzchni i na krawędziach oraz jeśli sklejka jest nieprawidłowo stosowana i konserwowana.

Wymagania dla sklejki stosowanej w warunkach zewnętrznych:

1. 1. 1. jakość sklejenia powinna odpowiadać wymaganiom klasy 3 wg PN – EN 314–2
      2. odporność biologiczna – sklejka powinna być dostosowana do dominujących warunków klimatycznych charakterystycznych dla 3. klasy zagrożenia ataku biologicznego określonych w PN – EN 335–3

Według tej normy wszystkie typy sklejki mogą być klasyfikowane niezależnie od gatunku drewna, liczby warstw, grubości warstw, itp., w oparciu o parametry wytrzymałości na zginanie statyczne oraz moduł sprężystości przy zginaniu, co pokazuje Tablica 1 i 2 (kolejna strona).

PN – EN 13986 Płyty drewnopochodne do stosowania w budownictwie. Właściwości, ocena zgodności i oznakowanie

Norma podaje definicje płyty drewnopochodne do stosowania w budownictwie i określono ich istotne właściwości oraz podano odpowiednie metody badawcze do oznaczania właściwości płyt drewnopochodnych niewykończonych powłokami, oklejonych, fornirowanych lub powlekanych. Podano wymagania dotyczące oceny zgodności i oznakowania tych wyrobów. Znakowanie i towarzyszące informacje mogą być umieszczone na wyrobie, etykiecie, opakowaniu lub towarzyszącej dokumentacji handlowej.

Niezależnie od wymienionego sposobu oznakowania, informacja powinna zawierać:

• nazwę (lub logo) lub kod producenta,
• numer normy oraz warunki użytkowania,
• wskazania dotyczące stosowania: „S” – dla zastosowań konstrukcyjnych, „G” – dla ogólnego stosowania,
• klasa emisji formaldehydu lub oznaczenie „ tylko do użytku zewnętrznego”,
• wymiary nominalne w milimetrach,
• klasy wytrzymałości na zginanie statyczne i moduł sprężystości,
• świadectwo jakości i jednostka certyfikująca (jeśli jest),
• numer partii lub tydzień i rok produkcji.